27.03.2023 : Międzynarodowy Dzień Teatru – dni otwarte w CK MUZA

To już świecka tradycja, że w święto Teatru zapraszamy dużych i małych entuzjastów sztuk teatralnych do zwiedzania naszych zakamarków w ramach poznawania „tajemnic świata teatru”. W ten wyjątkowy dzień, który w tym roku obchodzony jest na świecie po raz sześćdziesiąty drugi, stwarzamy możliwość zwiedzenia przestrzeni teatralnej – w godzinach 9:00 – 15:00. Zapraszamy przedszkola, szkoły i osoby prywatne. Przeprowadzimy Państwa ścieżką, która na co dzień jest niedostępna dla widza, zwiedzimy kulisy i garderoby, opowiemy o pracy aktora. Proponujemy także warsztaty, podczas których poznajemy podstawy warsztatu teatralnego.

 
MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ TEATRU – DZIEŃ OTWARTY w Centrum Kultury MUZA
– zwiedzanie zaplecza sceny / poznawanie tajemnic świata teatru / tajniki pracy aktora
czas trwania: ok. 40 min. / grupy max. 25 os.
sala widowiskowa i zaplecze techniczne
wstęp bezpłatny, konieczna wcześniejsza rezerwacja: 728 897 757 (od pon. do pt. w godz. 8.00 – 16.00)

 

Datę 27 marca uchwalono w 1961 roku podczas 9. kongresu Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) w Helsinkach działającego pod auspicjami UNESCO. Data ta upamiętnia otwarcie w 1957 r. Teatru Narodów w Paryżu – corocznego międzynarodowego festiwalu teatralnego, który w założeniu miał spotkać ze sobą teatry z obu stron żelaznej kurtyny. W latach 70-tych ta inicjatywa powoli się wypaliła, ale święto teatru pozostało i obchodzone jest do dzisiaj.

Międzynarodowemu Dniu Teatru towarzyszy zawsze orędzie przygotowywane przez wybitnego człowieka teatru, adresowane do całego nie tylko „teatralnego świata”. Pierwsze takie przesłanie napisał w 1962 roku Jean Cocteau. W 2019 roku jego autorem był kubański reżyser Carlos Celdran. W tamtym roku Polskie Orędzie na Międzynarodowy Dzień Teatru stworzył Dramatyczny Kolektyw z Polski w składzie: Agata Adamiecka, Małgorzata Błasińska, Jagoda Dutkiewicz, Monika Dziekan, Dorota Kowalkowska i Monika Strzępka. Poniżej fragment:

„To jest orędzie na czas wojny, która trwa i na czas pokoju, który nadejdzie.
Orędzie dla teatru, jaki znamy i dla tego, jaki stworzymy.
Orędzie dla świata, który musimy zmienić, by go ocalić.
Orędzie dla życia.

Kiedy dziś myślimy „teatr”, przed naszymi oczami najpierw zjawia się obraz roztrzaskanego pociskami rakietowymi Donieckiego Regionalnego Teatru Dramatycznego w Mariupolu, z ogromnym napisem ДЕТИ na placu przed budynkiem. Obraz teatru-schronu, którego nie oszczędziło bestialstwo wywołanej przez Putina wojny. Zaraz potem widzimy obrazy sceny i widowni Teatru Dramatycznego im. Marii Zańkoweckiej we Lwowie zamienionego w dom uchodźczy. A następnie obrazy z polskich teatrów, w których zamieszkali ludzie uciekający przed przemocą i w których trwa intensywna praca na rzecz realnej pomocy Ukrainie. Organizowane są zbiórki, transporty, zajęcia dla dzieci, pomoc prawna i psychologiczna, miejsca pracy, rezydencje. Kiedy dziś myślimy „teatr”, widzimy także aktorki i aktorów, którzy wychodzą do publiczności z flagami ukraińskimi, dając w ten sposób możliwość wspólnego wyrażenia naszej solidarności, naszego bólu i gniewu. Widzimy osoby zgromadzone na widowniach w całej Polsce, które każdego wieczoru przyłączają się do zbiórek, które owacjami odpowiadają na wyrazy solidarności z Ukrainkami i Ukraińcami. Widzimy wokół siebie powagę, skupienie, wzruszenie. Widzimy, jak intensywnie przekształcają się sensy przekazywane ze sceny, jak w rzeczywistym spotkaniu ciał – tu i teraz – materializuje się teatralne doświadczenie wspólnoty. Wojna namacalnie pozwala nam odczuć, że teatr to zgromadzenie kruchych ciał, które rozpoznają swoją współzależność i siłę płynącą z relacji. A kruchość jest tym, co wznieca rewolucję. Dziś, w środku najgłębszego kryzysu, wzrasta w nas nieposkromione pragnienie zmiany.(…) To w teatrze możemy wyobrażać sobie światy, którym nie umiemy jeszcze nadać kształtu społecznej rzeczywistości. To tu możemy projektować ucieleśnione utopie – pod warunkiem jednak, że będziemy robić to wspólnie. Zasadą teatru jest bowiem współpraca i dziś z całą ostrością widać, jak ważną stawką jest jakość wspólnej pracy.”